Η Στοά Αττάλου
Ο Dodwell και άλλοι περιηγητές ταύτιζαν εσφαλμένα τα κατάλοιπα της Στοάς Αττάλου με το Γυμνάσιο του Πτολεμαίου.
Η ορθή ταύτιση του κτηρίου με τη Στοά Αττάλου έγινε μετά την ανασκαφή του από την Ελληνική Αρχαιολογική Εταιρεία το 1859-1861 και την εύρεση αρχιτεκτονικών μελών και του ενεπίγραφου επιστυλίου της στοάς, το οποίο αναφέρει ως δωρητή τον βασιλιά της Περγάμου, Άτταλο (159- 138 π.Χ.). Η Στοά Αττάλου ήταν διώροφη, με εμπορική χρήση και διέθετε 21 μαγαζιά στο ισόγειο και 21 στον όροφο. Καταστράφηκε από τους Έρουλους το 267 μ.Χ. και λίγο αργότερα τα ερείπιά της ενσωματώθηκαν στο Υστερορρωμαϊκό οχυρωματικό τείχος της Αθήνας. Η βορειοανατολική γωνία διατηρούνταν σε όλο της το ύψος στους νεώτερους χρόνους.
Η Στοά ανακατασκευάστηκε το διάστημα 1950-53 για να στεγάσει τα ευρήματα των ανασκαφών της Αρχαίας Αγοράς.
Σε μικρή απόσταση ανατολικά του Θησείου υπάρχουν μερικά ερείπια, τα οποία ο Spon θεωρεί ότι ανήκουν στον ναό του Σέραπη, και ο Wheler στον ναό του Κάστορα και του Πολυδεύκη, αλλά οι περισσότεροι θεωρούν ότι πρόκειται για το Πτολεμαίον, ή Γυμνάσιο του Πτολεμαίου, το οποίο, σύμφωνα με τον Παυσανία, βρισκόταν κοντά στον ναό του Θησέα. Τα θεμέλια αυτού του κτηρίου εντοπίζονται σε αρκετό μήκος προς τα βορειοανατολικά, γεγονός που αποδεικνύει το μεγάλο του μέγεθος. Το τμήμα που διατηρείται καλύτερα αποτελείται από έναν ψηλό τοίχο κατασκευασμένο από είκοσι πέντε στρώσεις μαρμάρινων λθοπλίνθων, ο οποίος επιστέφεται με αέτωμα, τμήμα του οποίου διατηρείται ακόμη.
[CTTG I, 371]
Πελαργοί στην Οθωμανική Αθήνα
Αλλά το πιο ιδιαίτερο και πιο εντυπωσιακό πτηνό στην Τουρκία είναι ο πελαργός, που έρχεται στην Ελλάδα στις αρχές του Μαρτίου, εκτός κι αν ο χειμώνας επιμείνει και μετά την ημερολογιακή αρχή της άνοιξης. Κατά τη διάρκεια μιας από τις περιηγήσεις μου στην Ελλάδα, οι κάτοικοι, ανυπόμονοι για την έλευση των πελαργών και θορυβημένοι για τις συνέπειες της καθυστέρησης, προέβλεπαν τα πιο τραγικά επακόλουθα, αν αργούσε πολύ η επιστροφή τους. Με την άφιξή τους όμως, μια ή δύο μέρες μετά, εκφράσεις χαράς διαδέχθηκαν αυτά τα δυσοίωνα προαισθήματα.
Οι Τούρκοι αποκαλούν τους πελαργούς «πουλιά του Μωάμεθ». Τα λατρεύουν και τους επιτρέπουν να χτίζουν τις φωλιές τους όπου θέλουν, χωρίς να τα παρενοχλούν στο ελάχιστο. Σε όποιον τα κακομεταχειριστεί επιβάλλεται αυστηρή τιμωρία. Ο σεβασμός που αισθάνονται για τους πελαργούς πιθανότατα οφείλεται στις υπηρεσίες που προσφέρουν στη χώρα με την καταστροφή των φιδιών και των ακρίδων, τα οποία αποτελούν κυρίως την τροφή τους.
[CTTG II, 40-41]
The Stoa of Attalos
Dodwell, as other travellers, considered the Stoa of Attalos to be the Gymnasium of Ptolemy.
The building was correctly identified with the Stoa of Attalos after the excavations conducted by the Hellenic Archaeological Society in 1859-1861 when various architectural parts and the inscribed entablature which mentions the King of Pergamon Attalos (159-138 BC) as a donor. It was a two-storey commercial building and had twenty-one shops on the ground floor and twenty-one more on the first floor. It was destroyed by the Heruli in 267 AD and its ruins were integrated into the Late Roman fortification wall of Athens. The northern part of the Stoa had been preserved to its full height until modern times. The Stoa was restored in 1953-56 to serve as the museum of the Agora Excavations.
A short distance to the east of the Theseion are some ruins, which Spon takes for the temple of Serapis, and Wheler for that of Castor and Pollux, but which are generally supposed to be the Ptolemaion, or gymnasium of Ptolemy, which, according to Pausanias, was near the temple of Theseus. The foundations of this building may be traced for a considerable way towards the north-east, which shews it to have been of great dimensions. That part which is most entire consists of a high wall composed of twenty-five layers of marble blocks, crowned with a pediment, part of which still remains.
[CTTG I, 371]
Storks in Ottoman Athens
But the most singular, and the most ornamental bird in Turkey, is the stork, which comes to Greece about the beginning οf March, unless the Winter lingers longer than usual on the confines of spring. During one of the periods while I was travelling in this country, impatient of the delay, and alarmed for the consequences, presaged the most dire results, if they much procrastinated their return. On their arrival, however, a day or two afterwards, these ominous forebodings were succeeded by expressions of Joy.
They are called by the Turks the Birds of Mohamed; are held in great veneration and are permitted to build their nests wherever they will, without the smallest molestation. A severe punishment is inflicted on those by whom they are destroyed. This respect for the storks probably arises from the service which they render to the country, by the destruction of serpents and locusts, of which their food principally consists.
[CTTG II, 40-41]